Έτσι ανορθόγραφα

«Δε φοβάμαι για σένα,
νοιάζΩμαι», μου γράφει

κι έτσι ανορθόγραφα

επισκιάζει τις σοφιστείες

εκείνων που σκότωσαν

τις ώρες τους διορθώνοντας

μ' ένα κόκκινο στυλό,

εκείνων που καμώνονται

πως έμαθαν ορθογραφία.

Ο άλλος του εαυτός

Τώρα πια μιλάει χαμηλόφωνα
— κάθε μέρα και πιο σιγά.

Φαίνεται πως ωρίμασε,

ανέχεται τις αστοχίες του· 

καθώς γαληνεύει

δεν τον ενοχλεί.

Τόσα πέρασαν.

Ίσως και να κατάλαβε

πως δεν τον ακούει πια.

Χορός

Κοιτώντας τον χορό της

κάτω από τα δένδρα,

της έταξα έναν κήπο

κι ας μου μηνούσε

τ’ αηδόνι που φώλιαζε

στον κόρφο της

πως ήταν από σύννεφο

κι ας μου δείχναν τ’ άστρα

που σμίγαν στην αγκάλη της

πως όλη η πλάση ήταν δική της.